«Ήρθε ένα μικρό 2.5 ετών στο ιατρείο. Τραγουδούσε απ ‘έξω όλο το baby shark.
Το άλλο μιλάει και ρώσικα.
«Πώς ρε παιδί μου;»
«Από τα βιντεάκια, γιατρέ…»
Το άλλο μετράει έως το δέκα στα Ισπανικά.
Αυτό, φοβάμαι, δεν είναι ιατρείο anymore. Είναι τα Ηνωμένα Έθνη.
Οι γονείς συνήθως καμαρώνουν.
«Είναι πολύ έξυπνο».
Και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι και το απόλυτα λογικό, ένα παιδί από τον Άνω Βόλο, να μην λέει ούτε 15 λέξεις ελληνικές και να βλέπει μέρα νύχτα ξενόγλωσσα βιντεάκια και να αντιγράφει την γλώσσα.
«Παραδέχεσαι γιατρέ Γιώργο; Εσύ τα έκανες αυτά μικρός;»
«Εγώ, παιδιά, έμαθα να διαβάζω κάπου στα μισά της πρώτης Δημοτικού, αλλά τέλος πάντων… καλά εξελίχτηκαν τα πράγματα και για εμένα γνωστικά. Εάν βέβαια ήμουν σήμερα παιδί, θα έλεγαν σίγουρα ότι "ήμουν πολύ πίσω" και ότι "δεν κάνω πολλά πράγματα"».
«Με το μαλακό το You Tube, κορίτσια. Δεν χρειάζεται να πάρουν το Lower από πέντε χρονών. Κλείστε τις πολλές οθόνες. Δεν χρειάζεται να "τρώει με την Πέπα". Αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Θα έρθετε στα λόγια μου».
«Thank me later, που θα 'λεγε και ένα τρίχρονο» είπε ο Βολιώτης παιδίατρος, κ. Γιώργος Χαρίτος.
