GEN C: η γενιά του Covid στο ναρκοπέδιο της χαμένης ελπίδας ● Στον αέρα αγορά εργασίας, εκπαίδευση, ψυχική ευεξία, ανθρώπινα δικαιώματα ● Ένας στους δύο νέους με προβλήματα άγχους ή κατάθλιψη
Γεννημένοι από το 1987 και μετά, δεν έχουν ζήσει ποτέ εκτός μιας κάποιας κρίσης. Πρώτα η παγκόσμια οικονομική κρίση και μόλις τα απόνερά της φάνηκε πως κάπως μαζεύονται, αντιμετωπίζουν μια νέα - κι αυτή τη φορά πολλαπλή κρίση: υγειονομική και οικονομική και τόσο ευρείες αλλαγές στην κοινωνία, που ίσως σε λίγο καιρό να μιλάμε για αλλαγή υποδείγματος. Παγκόσμιοι οργανισμοί όπως η UNICEF, επιστήμονες από διαφορετικά πεδία, αλλά και ΜΜΕ, από τους New York Times μέχρι την Deutsche Welle, φέρνουν στο προσκήνιο την «GEN C», τη γενιά της πανδημίας.
Είτε μιλάμε για νήπια, είτε για παιδιά του Δημοτικού, είτε για εφήβους και μετεφήβους, οι νέοι άνθρωποι πληρώνουν βαρύ τίμημα λόγω της πανδημίας και των τεράστιων ανατροπών που έχει φέρει στις ζωές τους. Εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας εδώ και έναν χρόνο, εκατομμύρια νέοι άνθρωποι χάνουν όλο το δίκτυο κοινωνικοποίησης και υποστήριξης που διαθέτουν. Ερευνες όπως της UNICEF (15% η κατάθλιψη σε αυτές τις ηλικίες) και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (τα δύο τρίτα των νέων 18-29 αντιμετωπίζουν αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη) αποτυπώνουν μια συνθήκη ζοφερή και παγκόσμια.
Μόλις πριν από έναν μήνα η Deutsche Welle στη Γερμανία παρουσίασε δημοσιογραφική έρευνα για την πίεση που αισθάνονται οι έφηβοι και οι νέοι στη χώρα, αναφέροντας μελέτες σύμφωνα με τις οποίες η ψυχολογική πίεση έχει ενταθεί σημαντικά σε σχέση με την περασμένη άνοιξη, ενώ ένα στα τρία παιδιά στις ηλικίες 7-17 ετών εμφανίζουν μικρές ή μεγάλες διαταραχές της ψυχικής τους υγείας και ένας στους δύο νέους 15-30 δηλώνουν ότι φοβούνται για το μέλλον τους. Στη Μεγάλη Βρετανία τον Φεβρουάριο ορίστηκε ειδικός σύμβουλος της κυβέρνησης για την ψυχική υγεία των παιδιών, ενώ η αρμόδια επίτροπος για τα παιδιά, Ανν Λόνγκφιλντ, που χαρακτηρίζει την πανδημία «σεισμικό γεγονός» για τους νέους, πιέζει να παρέχεται σε κάθε σχολείο ένας σύμβουλος που να χρηματοδοτείται από το NHS, αφού θεωρεί πολύ πιθανό ότι το επίπεδο των υποκείμενων προβλημάτων ψυχικής υγείας θα παραμείνει σημαντικά υψηλότερο, ως αποτέλεσμα της πανδημίας.
Από την Κίνα μέχρι τη Σουηδία κι από τις ΗΠΑ μέχρι τη Γαλλία, οι επιστήμονες στρέφουν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον τους στα παιδιά και τους εφήβους, για τους οποίους στο πρώτο κύμα της πανδημίας -καθώς νοσούσαν λιγότερο- ίσως δημιουργήθηκε η εντύπωση πως υποφέρουν λιγότερο από τις επιπτώσεις της.
«Εναν χρόνο μέσα στην πανδημία COVID-19, όλοι οι δείκτες για την ευημερία των παιδιών πέφτουν», δήλωσε πριν από λίγες μέρες η Henrietta Fore, εκτελεστική διευθύντρια της UNICEF. «Ο αριθμός των παιδιών που είναι πεινασμένα, απομονωμένα, κακοποιημένα, ανήσυχα, ζουν σε συνθήκες φτώχειας και αναγκάζονται να παντρευτούν αυξάνεται συνεχώς. Ταυτόχρονα, η πρόσβασή τους στην εκπαίδευση, στην κοινωνικοποίηση και στις βασικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της υγείας, της διατροφής και της προστασίας, έχει μειωθεί. Οι ενδείξεις ότι τα παιδιά θα φέρουν τα σημάδια της πανδημίας για τα επόμενα χρόνια είναι αναμφισβήτητες. Τα παιδιά πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο των προσπαθειών ανάκαμψης κι αυτό σημαίνει να δοθεί προτεραιότητα στο άνοιγμα των σχολείων, σε υπηρεσίες για τα πιο ευάλωτα παιδιά. Μόνο τότε μπορούμε να προστατεύσουμε αυτήν τη γενιά από το να γίνει χαμένη γενιά».
Για τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO), πρόκειται για τη «γενιά του λοκντάουν». Η πρόσφατη έρευνα της ILO που διενεργήθηκε στο πρώτο κύμα της πανδημίας, το 2020, σε ένα δείγμα 12.000 ανθρώπων 18-29 χρόνων από 112 χώρες, ανιχνεύει τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους νέους σε όλο το φάσμα της ζωής τους: στην αγορά εργασίας, την εκπαίδευση, την ψυχική ευεξία, τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι τόσο ηχηρά όσο και απογοητευτικά. Ενας στους δύο νέους παγκοσμίως πιθανότατα αντιμετωπίζει προβλήματα άγχους ή κατάθλιψης, ενώ δηλώνει πως αισθάνεται σπάνια έως καθόλου ηρεμία (35%), αισιοδοξία (31%) ή συντροφικότητα (29%). Οι επιπτώσεις στην εκπαίδευση, η αβεβαιότητα και η απώλεια της εργασίας, σε συνδυασμό με τους υγειονομικούς κινδύνους προκαλούν κραδασμούς στην ψυχική τους υγεία, ειδικά στις χώρες με χαμηλό εισόδημα, ενώ οι νεαρές γυναίκες, άμεσα πληττόμενες από την πανδημία, έχουν κατά 7% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη ή στρες.
Σύμφωνα με τις έρευνες, πέραν του εγκλεισμού και της αναγκαστικής 24ωρης συμβίωσης με τους γονείς (με ό,τι αυτό σημαίνει μέχρι και για τη σεξουαλική ζωή τους), παντού στον κόσμο οι νέοι νιώθουν ότι η ζωή τους έχει μπει στον πάγο και φοβούνται ότι δεν θα πραγματοποιήσουν ποτέ τα όνειρά τους, ενώ το γεγονός ότι είναι οι τελευταίοι στην ουρά για το εμβόλιο μάλλον δεν λειτουργεί ενθαρρυντικά. Είναι ενδεικτική η έρευνα της ΔιαΝΕΟσις «Πώς ζουν οι Ελληνες στην πανδημία», όπου, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε πριν από έναν χρόνο, ένας στους δύο πιστεύει πια πως η χώρα δεν κινείται στη σωστή κατεύθυνση, με τους νέους 17-24 να είναι οι πλέον απαισιόδοξοι και όχι τυχαία, αφού σχεδόν 9 στους 10 δηλώνουν ότι οι ζωές τους «έχουν αλλάξει πάρα πολύ».
Σε πολύ πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς στις ίδιες ηλικίες (17-34), οι ερευνητές ζήτησαν από τους ερωτώμενους να περιγράψουν τα δύο κυρίαρχα συναισθήματά τους «αναλογιζόμενοι/-ες τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας». Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι, με διαφορά, η απογοήτευση (49%), ο θυμός (41%), η αηδία (27%), η απελπισία (25%) και ο φόβος (19%). Μόλις ένα 17% δηλώνει ότι αισθάνεται αισιοδοξία ή ελπίδα και κανένας ενθουσιασμό! Επτά στους δέκα ερωτώμενους απάντησαν ότι η πανδημία τους/τις έπληξε περισσότερο στην ψυχολογία τους. Ακόμα και στη μικρότερη ηλικιακή υποκατηγορία (17-24 ετών), οι έφηβοι και οι μετέφηβοι μιλούν για την επίδραση της πανδημίας στα οικονομικά τους (16%).
